Protokoły TCP/IP, IPX/SPX, NetBEUI, Apple Talk, FDDI, Token Ring.

TCP/IP (ang. Transmission Control Protocol / Internet Protocol) - to zespół protokołów sieciowych używany w sieci Internet. Najczęściej wykorzystują go systemy Unixowe oraz systemy Windows, choć można stosować go również w systemach Novell NetWare. Zadanie protokołu TCP/IP polega na dzieleniu danych na pakiety odpowiedniej wielkości, ponumerowaniu ich w taki sposób, aby odbiorca mógł sprawdzić, czy dotarły wszystkie pakiety oraz ustawieniu ich we właściwej kolejności. Kolejne partie informacji wkładane są do kopert TCP, a te z kolei umieszczane są w kopertach IP. Oprogramowanie TCP po stronie odbiorcy zbiera wszystkie nadesłane koperty, odczytując przesłane dane. Jeśli brakuje którejś koperty, wysyła żądanie ponownego jej dostarczenia. Pakiety wysyłane są przez komputery bez uprzedniego sprawdzenia, czy możliwa jest ich transmisja. Może się zdarzyć taka sytuacja, że do danego węzła sieci, gdzie znajduje się router, napływa więcej pakietów, aniżeli urządzenie może przyjąć, posegregować i przesłać dalej. Każdy router posiada bufor, który gromadzi pakiety czekające na wysłanie. Gdy bufor ulegnie całkowitemu zapełnieniu, nowo nadchodzące pakiety zostaną odrzucone i bezpowrotnie przepadną. Protokół, który obsługuje kompletowanie pakietów zażąda więc wtedy ponownego ich
wysłania
Protokół ten ma następujące cechy charakterystyczne:

dobrą odtwarzalność po awarii
możliwość dodawania nowych sieci bez przerywania pracy istniejących
wysoki współczynnik korekcji błędów
niezależność od platformy
mały stopień obciążenia danych własnymi strukturami
dużą wydajność


Protokół IPX/SPX

Zestaw protokołów opracowany przez firmę Novell wziął swoją nazwę od dwóch protokołów głównych: SPX - protokołu sekwencyjnej wymiany pakietów, oraz IPX - protokołu międzysieciowej wymiany pakietów. Firmowy stos protokołów oparto na protokole systemów sieciowych opracowanych przez firmę Xerox i wykorzystano go w pierwszych generacjach sieci Ethernet. Protokół IPX / SPX zyskał na znaczeniu na początku lat osiemdziesiątych, kiedy stał się integralną częścią systemu Novell Netware. System ten stał się szybko standardem sieciowego systemu operacyjnego przeznaczonego dla sieci Ethernet pierwszej generacji. Swoją funkcjonalnością IPX przypomina protokół IP. Stanowi on bezpołączeniowy protokół datagramowy, który nie potrzebuje, ani nie potwierdza otrzymania transmitowanego pakietu danych. Protokół IPX jest związany z protokołem SPX, w sposób podobny jak ma to miejsce w wypadku protokołów IP oraz TCP, jeśli chodzi o porządkowanie kolejności oraz inne usługi połączeniowe czwartej warstwy. Stos protokołów IPX / SPX obejmuje sobą cztery warstwy funkcjonalne: warstwę dostępu do nośnika, warstwę łącza danych, warstwę Internetu oraz warstwę aplikacji



Protokół netBEUI
NetBEUI został opracowany przez IBM i wprowadzony na rynek w 1985 roku. Jest stosunkowo małym ale wydajnym protokołem komunikacyjnym LAN. NetBEUI jest wyłącznie protokołem transportu sieci LAN dla systemów operacyjnych Microsoft. Nie jest trasowany. Dlatego jego implementacje ograniczają się do warstwy 2, w których działają wyłącznie komputery wykorzystujące systemy operacyjne firmy Microsoft.
Zalety korzystania z protokołu NetBEUI są następujące:

Komputery korzystające z systemów operacyjnych lub oprogramowania sieciowego firmy Microsoft mogą się komunikować.
NetBEUI jest w pełni samodostrajającym się protokołem i najlepiej działa w małych segmentach LAN.
Ma minimalne wymagania odnośnie pamięci.
Zapewnia doskonałą ochronę przed błędami transmisji, a także powrót do normalnego stanu w razie ich wystąpienia.
Wadą protokołu NetBEUI jest fakt, że nie może być trasowany (za wyjątkiem usług IPTunnel) i niezbyt dobrze działa w sieciach WAN


Protokół Apple Talk
AppleTalk – pakiet protokołów komunikacyjnych stworzonych przez firmę Apple Computer w roku 1984, umożliwiających tworzenie sieci komputerowych i podstawowych usług sieciowych dla komputerów Macintosh i innych produktów tej firmy. Po pewnym czasie firma Apple Computer zaprzestała rozwoju AppleTalk i zaczęła wykorzystywać w swych produktach TCP/IP, który stawał się coraz popularniejszy
Niektóre protokoły wchodzące w skład AppleTalk:
AppleTalk Address Resolution Protocol (AARP) – zadaniem tego protokołu była zmiana adresu sieciowego AppleTalk na adres fizyczny MAC, jest odpowiednikiem protokołu ARP,
Datagram Delivery Protocol (DDP) – służył do szybkiego, bezpołączeniowego przesyłania datagramów, bez gwarancji ich dostarczenia (podobnie jak protokół UDP w TCP/IP),
Routing Table Maintenance Protocol (RTMP) – służył do wymiany między routerami informacji o aktualnej topologi sieci,
AppleTalk Echo Protocol (AEP) – służył do testowania połączeń między urządzeniami w sieci AppleTalk. Gdy komputer 1 wysyłał coś przez AEP, komputer 2 odpowiadał duplikatem wysłanej informacji,
AppleTalk Transaction Protocol (ATP) – służył do połączeniowej wymiany datagramów między klientami. Klient 1 wysłał jeden "pakiet-zadanie", następnie klient 2 odpowiadał maksymalnie ośmioma "pakietami odpowiedzi", po czym klient 1 odpowiadał "pakietem zatwierdzającym" z bit-maską "pakietów odpowiedzi", jaką


Token Ring
Technologia Token Ring została opracowana przez IBM w latach siedemdziesiątych. Jest to ciągle najpopularniejsza technologia sieciowa IBM i w ogóle druga pod względem popularności (po Ethernecie) technologia sieci lokalnych LAN. Specyfikacja IEEE 802.5 jest niemal identyczna z opracowaną przez IBM. Termin Token Ring jest stosowany zarówno w odniesieniu do opracowania IBM-owskiego, jak i specyfikacji IEEE 802.5.
Jak działa Token Ring?
Urządzenia MAU można łączyć tak, by tworzyły duży pierścień
Token Ring i IEEE 802.5 stosują metodę dostępu nazywaną Token-Passing. Metoda ta jest również stosowana w technologii FDDI. W pierścieniu sieci Token Ring krąży mała ramka zwana token (żeton). Stacja sieciowa uzyskuje prawo do transmisji informacji tylko wtedy, gdy posiada token. Jeśli więc dowolna stacja sieciowa przejmuje token, ale w tym momencie nie zamierza transmitować, to przesyła żeton do następnej w kolejności stacji sieciowej. Każda stacja może przetrzymywać token tylko przez określony czas.



FDDI
FDDI (ang. Fiber Distributed Data Interface) to standard transmisji danych, jest oparty na technologii światłowodowej. Transfer w tych sieciach wynosi 100 Mb/s. Sieć ta zbudowana jest z dwóch pierścieni - pierścień pierwotny i pierścień zapasowy (wtórny). Transmisja prowadzona jest z użyciem jednego pierścienia. Istnieją modyfikacje protokołu pozwalające na używanie dwóch pierścieni lecz są rzadko stosowane z powodu dwukrotnego spadku przepustowości po uszkodzeniu pierścienia i rekonfiguracji sieci. W sieci takiej stacje robocze podłączone są do dwóch pierścieni. Zaletą takiej sieci jest to, że mimo uszkodzenia pierścienia sieć jest nadal sprawna i można przesyłać dane. W przypadku uszkodzenia pierścienia stacje robocze automatycznie się rekonfigurują i zawracają dane do drugiego pierścienia, przez co inne stacje nie zauważają zaistniałej awarii